Ons Schildestrand verhaal

Ik ben Suzy Wollens, hoofdverpleegkundige van de dienst inwendige/oncologie in AZ Monica te Deurne en mijn echtgenoot is Walter De Wachter, gepensioneerd metaalbewerker.

In 1988 zag Walter een huisje van 1956, waar nog ooit een kennis van zijn vader woonde, te koop staan in de Friedadreef in Schilde en werd onmiddellijk verliefd… Er was veel werk aan, volledig te renoveren, maar de rust, de natuur en het gezang van de vogeltjes vormende een onweerstaanbare lokroep. Het contrast met het verstedelijkt Borgerhout waar hij opgroeide kon niet groter zijn.

Na een gesprek met toenmalig burgemeester Borstlap ging hij door met de aankoop aangezien de burgervader van toen hem sterk aanbeveelde om het te kopen en hem verzekerde dat alles in orde was. Als de burgemeester het zelf zei, moest het wel waar zijn. Hij betaalde toen 1.150.000 Bfr wat echt niet goedkoop was in die tijd, omgerekend vergelijkbaar met een 200.000 á 250.000 euro nu. In 1982 kocht ik samen met mijn ouders een woning in Borgerhout voor 850.000 Bfr. Dus de bewering dat iedereen op Schildestrand spotgoedkoop gekocht heeft gaat niet op. Hij kreeg bovendien hypothecair krediet voor een afbetaling op 20 jaar dat zou een bank toch nooit doen als niet alles in orde was...

We renoveerden ons droomhuisje door de jaren heen en onze kinderen Kevin en Robin konden ravotten en spelen naar hartelust. Zij leerden hier hoe bijzonder de natuur is en hoe ze deze moeten respecteren en koesteren. Ondertussen kunnen we dit doorgeven aan onze kleinkindjes. Ze kijken naar de buizerds, vlaamse gaaien, eekhoorns, insectjes enz. Ze gaan stilletjes mee op zoek naar de bever, kikkers en vele andere dieren die hier samen met ons genieten van de rust.

Aan het paradijselijke leven op Schildestrand was echter een schaduwzijde van ongerustheid, slapeloze nachten en ongelijke behandeling van de bewoners. Na 5 jaar begonnen de problemen. Bij elk nieuw bestuur na de verkiezingen moesten we weg en in elke periode vóór nieuwe verkiezingen werden er beloftes gedaan door gemeenteraadsleden aangaande regularizering.

Jaar na jaar zagen we hoe andere weekendzones gelegaliseerd werden, ook in aanpalende gemeentes en in heel Wallonië. In Deurne kreeg de Romagemeenschap een vaste woonplaats achter de site van de vroegere Makro. Maar niet op Schildestrand...

De onzekerheid en angst zorgde ervoor dat grote renovatie werkzaamheden almaar uitgesteld werden. In 2016 begonnen ze over signaalgebieden terwijl er tegelijkertijd toenmalige raadsleden plannen te zien kregen over residentiële woningen rond de grote vijver. Werden we belogen en bedrogen door mensen die wij blindelings vertrouwden?

Nu de Vlaamse regering de gemeentes opdracht gaf om een sluitende beslissing te nemen rond recreatieve woonzones, regulariseren of het woonrecht stoppen en afbreken, kiest ons gemeentebestuur resoluut voor de laatste optie met de paraplu dat het moet van de overheid. Het masterplan beschrijft een lege zone, zonder bewoning met enkel dagrecreatie. Terwijl wonen in de natuur onder bepaalde voorwaarden toch mogelijk moet zijn. Het sluit ook dagrecreatie niet uit.

Schildestrand is een hechte gemeenschap, niet met "marginalen" zoals we pijnlijk en kwetsend afgeschilderd worden door sommige raadsleden, maar de meerderheid zijn hardwerkende mensen met normale jobs en zelfstandigen of gepensioneerden. Er zijn hechte vriendschappen ontstaan, mensen die zorgen voor elkaar. Veel van de bewoners kregen kanker, misschien wel door de zorgen en wanhoop. Ik zelf kreeg in 2018 pancreaskanker en kan het gelukkig navertellen, maar vele anderen zijn ondertussen overleden.

Na 35 jaar moeten we misschien weg. Waar moeten wij allemaal naartoe?

Hoe gaan wij dit betalen? Een jaar voor mijn vervroegd pensioen komt het verschrikkelijk hard aan. De gemeente geeft 35 euro per m², dit betekend niet opnieuw kunnen beginnen, niets om door te geven aan onze kinderen en kleinkinderen, niet kunnen genieten van ons welverdiend pensioen. Dat zal niet lukken als we terug moeten gaan huren.

Velen hebben toch al verkocht aan de gemeente. Diegenen die achter blijven zijn begonnen met verfraaiingswerken en verenigen zich. Ze sluiten zich aan bij vzw Schildestrand en het NKWV. Op deze manier blijven we in overleg met gemeente en overheid in de hoop om toch nog tot een gunstiger uitkomst te komen.

Suzy en Walter